* لّیْس الْبر أن تُولُّواْ وُجُوهکُمْ قبل الْمشْرق و الْمغْرب و لاکنّ الْبر منْ ءامن باللّه و الْیوْم الاخر و الْملئکة و الْکتاب و النّبیّن و ءاتى الْمال على‏ حُبّه ذوى الْقُرْبى‏ و الْیتامى‏ و الْمساکین و ابْن السّبیل و السّائلین و فى الرّقاب و أقام الصّلوة و ءاتى الزّکوة و الْمُوفُون بعهْدهمْ إذا عاهدُواْ و الصّابرین فى الْبأْساء و الضّرّاء و حین الْبأْس أُوْلئک الّذین صدقُواْ و أُوْلئک هُمُ الْمُتّقُون(سوره بقره 177)
تنها علامت نیکویى، این نیست که روى خود را در نماز به سوى مشرق یا مغرب بگردانید بلکه نیکویى و پرهیزکارى واقعى در اینست که انسان به خدا و روز قیامت و فرشتگان و کتاب آسمانى و پیامبران ایمان داشته باشد و مال و متعلّقات خود را با وجود آنکه به آنها علاقمند است [در راه خدا] براى خویشاوندان و یتیمان و بینوایان و در راه ماندگان و گدایان و آزاد کردن بردگان صرف کند، نماز بر پاى دارد و زکات بپردازد و چون عهد ببندد به عهد خویش وفادار بماند و در تنگدستى و مصائب و بخصوص در هنگام جنگ شکیبا باشد. چنین کسانى [در ادّعاى ایمان به خداوند و عمل به فرامین الهى‏] راست گفته‏اند و پرهیزکاران واقعى هستند. (177)

إنّ الصّدقة لتُطفئُ غضب الرّبّ
صدقه، خشم پروردگار را فرو می‌نشاند.(کنزالعمال، ح161143 )
من ردّ عن عرض اخیه المُسلم وجبت لهُ الجنّةُ البتّة
هرکس آبروی مؤمنی را حفظ کند، بدون تردید بهشت بر او واجب می شود.(ثواب الاعمال و عقاب الاعمال)
إنّ الله عزّوجل یرحمُ الرّجُل لشُدة حُبّ لُولدُه.
براستی که خداوند عزوجل رحم می نماید مرد را، به سبب شدت محبت او به فرزندش.(ثواب الاعمال و عقاب الاعمال)
انّ اعفی النّاس من عفا عندقُدرته
بخشنده ترین مردم کسی است که در هنگام قدرت می بخشد.(الدره الباهره، ص24)
من آنس بالله استوحش من النّاس
کسی که با خدا مانوس باشد، از مردم گریزان گردد (مسند الامام العسکری، ص287)
کفاک ادبا تجنُّبُک ما تکرهُ من غیرک
در مقام ادب همین بس که آنچه برای دیگران نمی پسندی، خود از آن دوری کنی(مسند الامام العسکری، ص288)
لیس من الادب اظهار الفرح عند المحزون
اظهار شادی نزد غمدیده، از بی ادبی است(تحف العقول، ص489)
المُومنُ برکةٌ علی المُومن و حُجّةٌ علی الکافر
مومن برای مومن برکت و برای کافر، اتمام حجت است.(تحف العقول، ص489)
من لم یجد للاساءة مضضّا لم یکن عندهُ للاحسان موقعٌ.
کسی که مزه رنج و سختی را نچشیده، نیکی و احسان در نزد او جایگاهی ندارد.(بحارالانوار، جلد 78، ص333)
العفافُ زینهُ‌ الفقر، و الشُّکرُ زینهُ الغنی.
خویشتن داری، زینت فقر است و سپاس گزاری زینت غنا و توانگری.(تحف العقول ص 75)
إذا اختشم المُومن أخاهُ فقد فارقهُ
به خشم درآوردن و شرمنده ساختن دوست، مقدمه جدایی از اوست.(محاضرات ج2 ص28)
قیمهُ کلّ امری ءٍ ما یحسنُهُ
قیمت و ارزش هر کس به اندازه ی کاری است که به خوبی می تواند انجام دهد.(بیان و التبین ص 179)
یابن آدم ما کسبت فوق قُوّتک، فانت فیه خازنٌ لغیرک.
ای فرزند آدم! هرچه بیشتر از مقدار خوراکت به دست آوری خزانه دار دیگران خواهی بود.(مروج الذهب ج 2 ص 246)
انّ من تمام الصّوم اعطاءُ الزّکاة یعنى الفطرة کما انّ الصّلوة على النّبى (ص) من تمام الصّلوة
تکمیل روزه به پرداخت زکاة یعنى فطره است، همچنان که صلوات بر پیامبر (ص) کمال نماز است.(وسائل الشیعه، ج 6 ص 221)